U Šabačkoj pešačkoj zoni, ne kraćoj od prestonih, nižu se umivena i renovirana zdanja nekadašnjih apotekara, lekara, abadžija i drugih zanatlija koji su ovde vekovima unazad stvarali kulturu današnje varoši. Svaka od njih je priča o ljubavi prema gradu i saosećanju za bližnjeg. Baš takvu priču o velikodušnosti čuva Hotel „Zeleni venac“ koji se nalazi u centru Šapca, na uglu ulica Cara Dušana i Karađorđeve.
-Istorija Šapca obiluje različitim primerima ljudi koji su za svog života bili veoma nesebični. U centru grada dva objekta boja o tome svedoče na vrlo interesantan način. Naime, današnji hotel Zeleni venac, podignut tridesetih godina prošlog veka dobrim delom je pokazatelj onoga o čemu je davne 1880. godine Filip Mitrović sa nekolicinom svojih sugrađana razmišljao kada je osnovao Fond na Svetog Savu te godine za pomoć siromašnima učenicima osnovnih škola. Ideja je bila da se iz tog Fonda, koji je narastao narednih decenijama, svake godine pomogne onima koji za to nisu imali sredstva, da se obuju, obuku, da im se kupe knjige, za Vrbicu i na početku školske godine – objašnjava Tatjana Marković, istoričar umetnosti.
Podignut je na mestu gde su u devetnaestom veku bili dućani Filipa Mitrovića i stari hotel „Zeleni venac“.
-Stari Zeleni venac bio je vlasništvo braće Kurtovića. Njega je dobio u miraz bivši general Jovan Belimarković, a od generala tu zgradu je kupio Fond siromašnih učenika – piše u rukopisu Voje Kikić Pavlović, pod nazivom Sećanje, koji se čuva u Međuopštinskom istorijskom arhivu u Šapcu.
Na Svetog Savu 1880. godine u prostorijama osnovne škole koja je bila u crkvenom dvorištu, Filip Mitrović je sa nekolicinom prijatelja osniva Fond siromašnih učenika osnovnih škola i prilaže 6.000 dukata. Nedugo zatim, sačinio je testament kojim je sav svoj imetak zaveštao Fondu, ne znajući da će njegovu suprugu i njega šest godina kasnije razbojnici ubiti na spavanju. Uprkos tome, Fond je uspešno živeo do polovine 20. veka.
U vreme osnivanja imao je više značajnih priložnika, uglavnom viđenih građana Šapca, a pojedini su i svoje kuće i imanja zaveštali Fondu, iz kojeg je dva puta godišnje, 1. septembra i uz Vrbicu, odeću i obuću dobijalo 100 do 150 učenika.
Uprava Fonda je odlučila da tamo gde su bili dućani Filipa Mitrovića i Spužića hotel, kog su zvali Zeleni venac, takođe zaveštan Fondu i srušen krajem 19. veka, podigne Dom Fonda siromašnih učenika osnovnih škola.
Kamen temeljac za velelepno zdanje koje je i danas reprezentativni objekat u užem jezgru grada, postavljen je 1931. godine.
Arhitekta Milan Minić poznat i kao autor „Mažestika“ u Beogradu, oživeo je srpski stili u savremenoj arhitekturi. Nizom lukova, upotrebom moravskih jednostavnih stubova i stilizovanih erkera na uglovima, dao je objektu dominantan izgled.
Dvospratnica površine oko 1.500 kvadratnih metara u samom centru, na mestu nekadašnje pijace, završena je tri godine kasnije i ponela je ime „Zeleni venac“. O njegovoj gradnji svedoči i Prota Gliša Babović.
– Ovog leta 1932 godine dovršena je palata Zeleni venac – piše u Letopisu Prote Gliše Babovića.
Prednju stranu krasila je suknja, kako su Šapčani tada nazivali roletnu na centralnoj strani.
Jedan od simbola ovog grada nacionalizovan je 1959. godine, a četiri godine kasnije dat je na korišćenje ugostiteljskom preduzeću „Sava“. Posle četiri decenije, privatizacijom ovog preduzeća, Dom siromašnih učenika, koji je i tada bio pod zaštitom države, dospeo je u privatno vlasništvo.
Posle nekoliko godina procesa grad Šabac izgubio je ovaj spor, pa se i danas nalazi u privatnom vlasništvu.
