Ono što zasigrno manastir Tronošu čini posebnim to su ratarske sveće. Dve džinovske voštanice posatvljene ispred ikonosatasa u sabornoj manastirskoj crkvi u Tronoši, napravljene su od čistog voska, preko metar ipo visoke, a teške nešto više od pedeset kilograma. Ovaj običaj star više vekova, za koji se smatra da su ga doneli monasi sa Hilandara. Ratarske sveće uvrštene su u Nacionalni registar nematerijalnog kulturnog nasleđa Srbije.
Predanje govori da su ovaj običaj monasi doneli iz manastira Hilandara. U Veliku sredu nakon liturgije vernici sa najvećom pobožnošću uzimaju sveće prinete prošle godine i tope dodajući novi vosak kako bi izlili novu sveću. To znači da u novoj sveći uvek ima stare sveće. Kako se radi o dve sveće onu koja stoji sa desne starne izlivaju meštani sela Korenita i Tršić u manastiru Tronoša, dok levu izlivaju stanovnici Zajače, Paskovca i Gornja Borina u crkvi Sv. Georgija u Zajači. U Veliki četvrtak po liturgiji sveće se oblivaju, odnosno dobijaju svoju krajnju formu. Istoga dana u popodnevnim časovima sveća izlivena u tronoši nosi se do česme Jugovića, gde se već skupljaju vernici ovog kraja bez obzira na životni uzrast i obaveze. Svi koji mogu toga dana su sabrani na jednom mestu, kao nekada prvi hrišćani u Jerusalimu.
Sličan običaj je postojao i kod Belorusa, Ukrajinaca i finskih Mordvina. Ipak ovakav običaj jedinstven je kako u našoj pomesnoj crkvi, tako i u celoj vaseljenskoj crkvi.
