Učitelj i narodni heroj Nebojša Jerković sa 29 godina položio je život za slobodu otadžbine i sa bratom Dušanom ušao u istoriju. Škole širom zemlje nose ime po dvojici braće, a Beograd im je posvetio čitavo naselje. Simbolično, po Nebojši, komandantu Mačvanskog partizanskog odreda, nekada se zvala i ulica koja spaja Šabac i najlepšu ravnicu u ovom delu Srbije.
Životni poziv odredila mu je porodična vera u znanje, kulturu i jednaka prava za sve da to znanje i dobiju. Rođen je u učiteljskoj porodici Jerković, u sremskom selu Ogar 1912. godine. Gimnaziju je završio u Pančevu, a učiteljsku školu u Somboru i Subotici. Iako vredan, pošten i učen, kao i otac i brat mu Dušan, zbog političkih stavova i otvorenog istupanja protiv režima, od prvog dana za katedrom dobijaće službu u zabačenim selima Makedonije.
To mu nije smetalo da stekne ugled, postane predsednik Učiteljskog udruženja i jedan od najistaknutijih članova Učiteljsko kulturno-izdavačke zadruge „Vuk Karadžić“, koju su vodili komunisti.
Prosveta i komunizam spojiće ga i sa budućom suprugom. Nebojšina žena Katarina takođe je bila učiteljica, a njih dvoje zajedno su postali članovi tada nelegalne Komunističke partije Jugoslavije. Siguran u ideologiju, Nebojša je postao sekretar partijske ćelije i od 1940. godine mladi učiteljski par živi u Beogradu, gde je Nebojša radio kao akviziter kod slavnog Gece Kona, i bavi se partijskim i revolucionarnim radom.
Događaji nakon aprilskog rata 1941. godine Katarinu i njega dovode u Klenak. Odavde će preći u Šabac i ubrzo postati komandant novoosnovanog Mačvanskog partizanskog odreda, koji vrši brojne uspešne akcije tokom 1941. godine u Zapadnoj Srbiji.
Operacije na žandarmerijske stanice u selima Mačve i Podrinja i napad na Mačvansku Mitrovicu i Bogatić doprineli su da odred brojčano ojača i da se naoruža.
Jerković je postigao sporazum sa Cerskim četničkim odredom o zajedničkoj borbi i ubrzo je stvorena velika oslobođena teritorija Banja Koviljača, Bogatić, Loznica i Mačvanska Mitrovica.
Na savetovanju Glavnog štaba NOP odreda u Stolicama, 26. septembra, Nebojša Jerković izdejstvovao je da se organizuje evakuacija pšenice i drugih žitarica u brdske predele Rađevine i oslobođene teritorije Užica. Narod Mačve, Pocerine i Posavine dao je velike količine žitarica, ne želeći da one padnu u ruke okupatora.
Zbog svih uspešnih operacija koje je vodio Nebojša Jerković, krajem septembra 1941. godine, prvi na udaru nemačke 342. divizije bio je Mačvanski partizanski odred. Posle pada Užičke republike, za čiju odbranu je bio zadužen Dušan Jerković i poginuo sa još oko 200 boraca u borbi na Kadinjači 29. novembra 1941. godine, odred se našao u bezizlaznoj situaciji. Probijajući se ka Mačvi, na Ceru je krajem decembra stradala većina odreda koji je zatim podeljen na manje grupe. Nebojšina je brojala samo 8 ljudi. Smestili su se na kraju sela Bela Reka, u kuću Božidara Radojčića. Kako je grupno probijanje bilo nemoguće, Jerković ostaje sa 4 partizana.
U najnezgodnijem momentu pronalaze ih pripadnici Ljotićevog dobrovoljačkog odreda, zahvaljujući nepromišljenoj akciji partizanskog kurira Aleksandra Andrića i otvaraju vatru na kuću. Partizani na čelu sa Nebojšom, odlučili su se na samoubistvo, kako ne bi bili zarobljeni. Tada su pored Nebojše Jerkovića, stradali i Aleksandar Stanković Lala, Miodrag Mika Graor i Momčilo Moša Srnić. Tela su im preneta u Šabac, a domaćin kuće u kojoj su se krili streljan je u šabačkom logoru.
Posle neuspelog partizansko-četničkog napada na Šabac, Nebojšina supruga Katarina ostala je ilegalno da boravi u Šapcu, a kasnije je prešla u Beograd.
Brojne škole širom Srbije nose ime po dvojici braće, Beograd im je posvetio čitavo naselje, a Šabac mu se odužio bistom.
