Dugogodišnja zgrada stare prvobitne šabačke Autobuske stanice nalazila se u Ulici Nebojše Jerkovića, današnjoj Mačvanskoj, na Kamičku. Ona nije imala perone, nego improvizovana stajališta duž ulice, ispred oniže stambene zgrade, koja je predstavljala stanični objekat, i gledala na prostor današnje Nove robne kuće.
Stara šabačka Autobuska stanica (Izvor: D. Čvorić, Međuopštinski istorijski arhiv Šabac)
Odavde su, sve do 80-tih, studenti i poslovni ljudi kretali u velike gradove, seljaci su dolazili ujutru i po obavljenom poslu vraćali se u svoja mesta, tu su se dočekivali I ispraćali rođaci i prijatelji izdaleka. Jednom rečju, ovo je bilo previše malo, a krcato mesto susreta i odlaska u raznim pravcima.
Zgrada je u prizemlju, ispod jedinog stambenog sprata, imala male prostorije gde se obavljala prodaja karata i druga administratcija. Iz prizemnih prostorija se pružala nadstrešnica ispod koje su se putnici sklanjali u iščekivanju odgovarajućeg prevoza. Dva, tri metalna stuba i parče zida, služila su kao odmor za umorna leđa ljudi koji su obilato koristili usluge autobuskog prevoza, jer u to vreme malo ko je imao privatni automobil.
Prostor oko stanice vrveo je od putnika (Izvor: D. Čvorić, Međuopštinski istorijski arhiv Šabac )
Sa ove stanice stari autobusi 7. Jula, ofarbani u boje zastave, saobraćali su prigradskim i međugradskim linijama, a inače su bili smešteni u garaže ovog preduzeća iza zgrade stanice, koja je zauzimala prostor između Nebojše Jerkovića i Partizanske ulice.
Rušenje stare stanice 1980. godine (Izvor: D. Čvorić, Istorijski muzej Šabac)
Mnogi su Šapčani svoja prva i važna putovanja za pamćenje otpočinjali baš na ovom mestu, pod strehom trošne i previse prometne zgradice. U vreme najveće gužve, putnici koji nisu mogli naći mesto u okviru zgrade, prevoz su čekali na ulici, što je dodatno otežavalo saobraćaj, kako pešački, tako i putnički. Izlizana I do pola izbrisana slova na tabli, koja je nekada imenovala instituciju autobuske stanice najavile su njeno rušenje.
Svečano otvaranje nove Autobuske stanice (Izvor: D. Čvorić, Međuopštinski istorijski arhiv Šabac )
Upravo iz razloga preterane prometnosti, zakrčivanja saobraćaja, nemanja mogućnosti za realizaciju perona, 26.9.1980. godine počelo se sa njenim rušenjem. Novi urbanistički plan grada predviđao je rasterećenje jedne od centralnih ulicaiI izgradnju nove veće i funkcionalnije, moderne gradske autobuske stanice u manje prometnom delu. Tadašnja nova stanica koju su građani dočekali sa oduševljenjem, bila je smeštena u nekadašnjoj Ulici Vite Vraštanovića, današnjoj Kralja Milutina, gde se nalazi već 40 godina.
Zadovoljni Šapčani u obilasku stanice (Izvor: D. Čvorić, Međuopštinski istorijski arhiv Šabac)
Šapčani su u velikom broju dolazili na otvaranje nove stanice i sa pozitivnim očekivanjima dočekali prve moderne, cvećem okićene, autobuse gradskog autoprevoznika, da prođu kroz staničnu rampu. Fotografije zabeležene na njenom otvaranju svedoče koliko je ovo bila važna stvar za Šapčane tih godina.
Novi autobusi najvećeg gradskog autoprevoznika (Izvor: D. Čvorić, Međuopštinski istorijski arhiv Šabac)
Moderna, komotna stanica sa uređenim čekalištem, mnoštvom perona i autobuskih lilnija u svim pravcima, bio je njihov prozor u svet.
Stanična zgrada dozidana je kasnije (Izvor: D. Čvorić, Međuopštinski istorijski arhiv Šabac)
Skandiranje, aplauz, nasmejana i vesela lica posetilaca govore o važnosti ovakvih događaja u životima naših sugrađana u vreme ubrzane urbanizacije grada.
Građani se slikaju ispred novih autobusa (Izvor: D. Čvorić, Međuopštinski istorijski arhiv Šabac)
Stanica se i danas, u nešto izmenjenom stanju, nalazi na istom mestu. Tokom godina je proširena i smeštena u glavnu zgradu koja odvaja perone od ulice. Više se ne nalazi u državnom vlasništvu, ali sa 29 perona, 200 autobusa i 2000 putnika, koliko se svakodnevno otisne sa nje i do dalekih evropskih gradova, jedino je mesto sa kog Šapčani polaze i dočekuju se.
